ale dlaczego to ja ganiam za dziwkami ? o.O

Ostatnio edytowany przez syne (2008-02-18 22:27:03)

nastepnym razem zezlomujemy te jego zapasowe pizamy i tyle bedzie;) a nanity bedzie musial sie nauczyc kompresowac:P

no wiesz ty co.. jak ja mam dbac o caly dom jak ja biedna mala i bezbronna ledwo moge tam drzwi na 5 cm odsunac a jeszcze niedaj boze cos przestawie to zaraz bedziesz na mnie wrzeszczal pewnie... sam sobie sprzataj tongue ja mam ciekawsze rzeczy do roboty.... ^^

"Tak, pożałują" - te myśli wciąż krążyły po mojej głowie, mimo iż dwa oblężenia pod rząd przeciwnik nie stawił żadnego oporu prawie. Dzisiaj znowu mieliśmy ich odwiedzić. DOOM zorganizował oblężenie, spisał plany kto, kogo, gdzie i jak długo ma klepać po żebrach aż mu kości wyjdą z klatki piersiowej, przebijając skórę, rozbryzgując flaki z otwartego brzucha na ziemi, przed domkiem klanu ZHP.
Domkiem? Nie, to złe określenie. Aktualnie to już była rudera, nie domek. Obdrapane ściany, poodbijany tynk od uderzeń maczugi Rusty czy Lorda. Podziurawiony od karabinków myśliwskich, których kule z wygrawerowanymi imionami naszych wampirów tkwiły jeszcze w tej... obleśnej budowli. "Jak oni mogą tutaj dalej mieszkać?" Dziwiłem się ukradkiem wymijając ich "domostwo" i licząc dziury, charakterystyczne, które robią swoją siłą shurikeny nie trafiając w przeciwników lub trafiając... i wylatując z drugiej strony ich ciał z niesamowitym impetem. Było około 10 dziur od mojego shurikena. Tak, umiałem je rozpoznać, gdyż miały charakterystyczne ząbki, które zostawiają tylko shurikeny zadające krytyczne obrażenia.
Dwa wampiry wychyliły się ze swoich okien, wystawiając jednocześnie lufy swoich karabinków, licząc pewnie, że ustrzelą kogoś z nienacka. Nie czekałem długo. Przybyłem tutaj by osłabić ich przed kolejnym atakiem... przybyłem z jednym jeszcze wampirem, Ahnazarem, który niedaleko ukrył się obserwując wszystko przez lunetę w swoim karabinku, który niedawno wygrawerowany runicznymi znakami siał postrach u dużo lepszych, teoretycznie, wampirów w tym mieście. Nie zastanawiałem sie długo. Ostrza shurikenów wystrzeliły z rękawa, niczym ostrza śmierci przecinając lufę karabinku. Zdziwiony wampir zdążył mrugnąć tylko okiem, zanim oko to, wraz z drugim, jak i całą czaszką, wylądowało u moich stóp. Jakże zdziwiony był grymas zachowany na twarzy ledwo zabitego wampira, jakby chciał powiedzieć "dlaczego ta krew nasza jest dla was taka ważna?". Nie chciałem odpowiadać. Podniosłem tylko głowę trzymając jak puchar, przechyliłem i przelałem do swych ust jeszcze ciepłą, słodką krew zabarwioną strachem przeciwnika. Popatrzyłem się w drugie okno gdzie... Nie zdziwiłem się. Z drugiego okna zwisała głowa drugiego wampira z piękną dziurą w czaszce. Zanim zdołałem podejść bliżej Ahnazar zjawił sie znikąd, rozdziawiając buzię i chłepcząc krew zlatującą strumyczkiem z góry.
- Nie pij tyle, bo sie zachłyśniesz, haha - rzuciłem - i wytrzyj sie później, mały głodomorze.
Spojrzał na mnie tylko swoimi zakrwawionymi ale i radosnymi, czarnymi oczami, żeby po chwili odskoczyć trzykrotnie w bok, przed zbliżającymi się kulami z innego karabinka. Nie zdążył przeładować swojego... kolejna głowa spadła na ziemię. Słychać było tylko dwa odgłosy: świst moich ostrzy i trzask łamiących sie kości potylicznych w czaszce przeciwnika... nie, to już nie był nasz przeciwnik. Tym razem na dzisiejszym oblężeniu nic nam nie zrobi.
Wróciliśmy do naszego domostwa, by po chwili usłyszeć raport jasszczura i Rusty, trzymających się za ręce, że wszyscy gotowi czekają tylko na rozkaz do wymarszu. Popatrzyłem na nich, uśmiechnąłem się. Nic nie powiedziałem. Odwróciłem się i ruszyłem w drogę powrotną do ZHP. Nie musiałem się oglądać, by wiedzieć, że wszyscy ruszyli za mną.
"Zgrani są, rozumieją co trzeba zrobić i nie marudzą, cieszę się. Pierwszy krok uczyniony. Ciekawe jak długo wytrzymają tępo rozwoju klanu, które sami sobie narzucili ku mojemu zdziwieniu."
Adamuss złapał mnie za ramię tuż przed wyjściem na uliczkę prowadzącą prosto do domostwa przeciwnika.
- Chyba będzie mały problem, panie.
- Prosiłem, żebyś...
- Tak, przepraszam. DarkWeiderze - uśmiechnął się. Jakże dziwny był uśmiech na twarzy pancerniaka. Prawie niewidoczny przez hełm, który okalał jego głowę. A jednak bardzo wyczuwalny - Powinieneś zobaczyć wpierw dach ich domostwa. Jest obsadzony dwoma nieznanymi mi wampirami.
Zdziwiony wychyliłem się i... rzeczywiście. Ale poznałem ich. Moraca i Redemption. Mocni... ale tylko w gębie, kiedy spotyka się ich walczących na ulicach.
- Kolejni mogą być ukryci wewnątrz. Radzę wezwać kogoś do nas - głos jasszczura był cichy. Popatrzyłem na adamussa, przytaknął.
- Dzwońcie po 4 ludzi z KO.
Nie musiałem długo czekać. Jakże magicznym okazuje sie zawsze słowo "rep" kiedy prosi się o pomoc, nawet sojuszników, bo tylko takie słowo było wypowiedziane przez telefon, wraz z adresem i ilością wampirów oczekiwanych. Przybyło jednak tylko 3, czwarta osoba, szef KO, który osobiście się zjawił również, postanowił czekać. O dziwo... spodziewał się chyba tego, bo z walizki wyjął rozkładany fotel, okulary, książkę... i już nie chciało mi się patrzeć, bo musiałem uspokoić salwę śmiechu moich ludzi
- Ruszajmy! - krzyknąłem. więcej nie trzeba było. Grymasy uśmiechów szybko poznikały z twarzy biegnących i krzyczących wampirów. Wampiry będące na dachu najszybciej znalazły sie na dole, zwinnie zeskakując z niego, po czym cała chmara przeciwników, o dziwo bez inszej pomocy, wysypała się z ich domostwa.
Jakie było moje zdziwienie, gdy potężny Redemption padł od pierwszego zadanego ciosu przez wezwaną przez nas pomoc. Z dumą patrzyłem jak moje wampiry rozpłatują przeciwników jeden po drugim już w 2 rundzie walki. Kiedy padł Seria i Rabit od kul przeciwników, nie kto inny, jak adamuss osłonił ich ciała przed poćwiartowaniem przez żyjących jeszcze wtedy ZHP'owców. Nie musiał długo czekać na wsparcie od braci i sióstr. Jasszczur wraz z hellgodem, DOOM'em i  Hestia szybko odpędzili przeciwników od ciał naszych dwóch wojowników. Co ja piszę... nie odpędzili ich. Mógłbym tak napisać, gdyby nie fakt, że jak tylko przeciwnicy sie odwrócili do ucieczki, karki zostały im rozpłatane, poćwiartowane, podziurawione i zmiażdżone bronią moich ludzi. Walka nie trwała długo. Ostatni padł Moraca, dzielnie broniący się w pojedynkę. W końcu stanąłem przed nim ja, CichyKiller i Angelique. Nie ukorzył się, nie uciekł. Każdy z nas wyrwał z rękawa shurikeny. Zaatakował nas... nie, nie nas, wyminął nas i pobiegł atakując resztę wampirów. Nie zdążył jednak włączyć wszystkich do czynnej walki. Shurikeny naszej trójki trafiły, wbiły sie głęboko w jego szyję i tułów. Nie ustał długo... padł... Padł tylko po to, żeby najbliżej stojące wampiry mogły w końcu nadpić krwi z najświeżej ubitego ciała przeciwnika.
Ktoś klepnął mnie po ramieniu. Kruczy. Stał ubrany w krótkie spodenki, ciemne okulary, koszulkę, z pięknym karabinem snajperskim w ręku. Można sobie tylko wyobrazić widok czystego wampira w ciemnych okularach na tle zakrwawionej świeżo ziemi obłożonej ciałami przeciwników, często poćwiartowanych. Wszyscy ponownie wybuchnęli śmiechem, tym bardziej widząc szczerze zdziwioną minę Kruczego.
Wróciliśmy do siebie. Nie imprezowaliśmy już, bo nie było czego świętować. Kolejne łatwe zwycięstwo, nawet nie podnoszące naszej reputacji w świecie wampirów. Każdy wrócił do siebie czyścić ubranie, broń i odpocząć przed kolejnym nocnym oblężeniem.
Mój pokój o dziwo był posprzątany. Kto... A, to ja... Przypomniał mi o tym ból lewego żebra. Chrząknąłem stwierdzając ponownie, że jednak nie lubię maczug
- Nigdy nie lubiłem być zmuszany przez nikogo do...
- Do czego? - u progu stał adamuss - No mów, mów, do czego to niby Ciebie zmuszamy, haha.
- Odwal się. Lepiej byś zszył tą płytową kamizelkę po mistrzowsku, żebyś w końcu porządnie wyglądał.
- Szyje się. Niedługo już będzie.
- Po co przyszedłeś?
- Pytanie, DarkWeiderze, jak długo jeszcze będziemy trzepać tych cieniasów?
- Niedługo już, już niedługo. Jeszcze pare kwadratów tylko, obiecuję. Możesz to przekazać reszcie.
- Dzięki i... dobrze, że w końcu posprzątałeś, haha.
- Ale śmieszne, ha, ha - nic nie powiedziałem więcej do odchodzącego przyjaciela.
Wszystkim nam należy się odpoczynek. Wiedziałem o tym, ale nie mogłem odpuścić pewnych zachowań przeciwników. Jeszcze tylko pare razy. Obiecuję...

Wyspany zszedłem na dół, gdzie część ekipy czekała już ze swoim orężem na kolejny rozkaz wyjścia. Tym razem postanowiłem nie wzywać pomocy bezwzględu na to, czy ZHP wezwie pomoc czy nie.
- Pospieszyć się!!! - dobiegł mnie nagły krzyk Syne, który z niewiadomych mi przyczyn nagle sie zaczął spieszyć - wychodzimy Dark?
- Gdzie Ci sie tak spieszy Syne?
- A tak jakoś, warknąłem sobie na tych młodzików, co by dupy ruszyli, a nie się obijają w kiblach goląc sie przed bitwą. Po cóż to?
- Nikt się nie golił, ja tylko... - krzyknął od progu toalety Zaqq podciągając właśnie spodnie.
- Dobra dobra, Ty już nam nie tłumacz co tam robiłeś. Gdzie jest jeszcze McPrick i... A nie, już są. To jak? - zwrócił się Syne z zapytaniem do mnie.
- Ruszamy.
Po 15 minutach nad podziw ochoczego marszu ulicami miasteczka stanęliśmy przed budynkiem ZHP. Po drodze Lord zdzielił kogoś maczugą jakiegoś dzieciaka i upił krwi, żeby być w pełni sił. Ktoś inny zgwałcił jakąś wampirzycę w zaułku kończąc swój czyn również upijaniem krwi. Gosik z DOOMem również gdzieś wyskoczyli "na boczek", nie wnikałem po co, ważne, że dołączyli spowrotem szybko (No może niekoniecznie szybko )
Tym razem już nie ukrywaliśmy sie w bocznych uliczkach przed bitwą. Przeciwnik był już na tyle słaby, że nawet jego kule celowane w nas przed walką, chybiały celu. Ruszyliśmy powoli, jeszcze przed właściwą walką zdejmując paru przeciwników z okien, którzy spróbowali się wychylić, kiedy byliśmy już na tyle blisko, że nasze shurikeny czy pociski trafiały bezproblemowo. Przeciwnik wyszedł przed budynek. Mało ich było. Walka nie trwałą długo. Wszystkich zabiliśmy dość szybko, nie stawiali oporu, potykając sie o ciała własnych ludzi upadali przed nami w ucieczce, próbując unikać naszych ciosów... bezcelowo. Kolejne zwycięstwo, kolejne litry krwi spłyną ulicą przed domostwem ZHP. Kolejne dziury i odłupany tynk z ich budynku. "Już niedługo moi bracia... już niedługo".
Odwróciłem się by wrócić do domu, gdy nagle w plecy wbiło mi się tak dobrze mi znane ostrze od shurikena. Krzyknąłem, wściekły z bólu. Odwróciłem sie i oczom mym pokazał sie potężny, prawie o głowę wyższy, wampir. Ismahel... kiedyś już go spotkałem na swojej drodze. Uśmiechał się złowieszczo w moją stronę. Błysk w oku i nagły, chropowaty śmiech oznajmił, że wcale sie nas nie boi.
- Co robimy? - pytanie padło od syne, który wraz z jasszczurem stanął koło mnie i wyjął mi shurikena z pleców.
- Nic Syne, my nic nie zrobimy. Pozwólmy młodym się wykazać.
- Oszalałeś?! Przecież on ich zje! - krzyknął jasszczur
- Podważasz moją decyzję?
- Ale...
- Wampiry! Powalić i wyssać tego olbrzyma z krwi! - krzyknąłem do moich ludzi, odwróciwszy sie w ich stronę.
Jakie było zdziwienie Ismahela gdy młody jeszcze wampir przebił jego czaszkę pociskiem z wygrawerowanym imieniem "Aurelia". Reszta dopadła sie do ciała Isnahela jak watacha młodych, głodnych wilków dopada swoja ofiarę po długiej pogoni.
- Dalej wątpicie? Mamy zgraną ekipę, która powoli staje sie naprawdę dobrym klanem. - uśmiechnąłem się po tych słowach, dałem po tzw "muce" jasszczurowi i Syne, po czym zwróciłem się ku swojemu... nie, naszemu domowi.

To ostatnia z walk, która w wojnie z ZHP podwyższyła naszą reputację na tym świecie. Stoczyliśmy jeszcze kilka bitew z tym klanem, ale już dość łatwych, bez oporu praktycznie żadnego z ich strony. Wojna zbliżała sie ku końcowi, a wraz z nim miała zacząć sie "era" sparingów między zaprzyjaźnionymi klanami, a nami. Coprawda podczas wojny kilka z nich chciało nas oblegać, pozabierać nam nasze zabawki z niektórych pokoi, ale odpowiednie listy ode mnie czy rozmowy telefoniczne z szefami klanów dość szybko potrafiły zażegnać wszelkie spory.

cdn...

ale ty Dark brutalny jesteś i jakże brutalnie zabijasz tych skautów - no ale zajebiaszcze - czekamy na jeszcze

Adamuss złapał mnie za ramię tuż przed wyjściem na uliczkę prowadzącą prosto do domostwa przeciwnika.
- Chyba będzie mały problem, panie.

- Tak, przepraszam. DarkWeiderze - uśmiechnął się.

- Dzwońcie po 4 ludzi z KO.

spadlem z fotela jak to przeczytalem wiadereczko moje kochane skad zes tyle zetonow nabral ?
panie moj i wladco

łeeee a ja myslałam ze z komorki do Kruczego dzwoniłeś