Opowiadanka napisane dość dawno... krotkie no ale...


Czekajac na...

Poznań.... stoję na przystanku i czekam....wiem że sie nie zjawi ale ciągle mam nadzieję... heh... nadzieja matką glupich, ale to jedyne co mi pozostalo...
Tesknię...
Chciałabym,  żeby tu był... przytulił mnie...pada deszcz a ja dalej stoję na przystanku i czekam na    tego, ktory nie przyjdzie....
Sama... Samotna...
Tak bardzo chciałabym poczuć ciepło jego ciała, dotyk jego dłoni na policzku, usłyszeć bicie jego serca... dowiedzieć sie jak to jest gdy obejmą mnie jego ramiona...
Tesknię...
Do rozmow z nim... do dźwieku jego głosu choćby i przez telefon... do jego ciepła... Czy to kiedykolwiek miało sens??? Wierze że tak bo inaczej umarłaby moja nadzieja...
Czekam....
Marzę...
Chciałabym zatonąć w jego spojrzeniu... przytulić się do niego... nie potrzeba mi wiecej....tylko jego ciepła... bliskości... tego by po prostu był ze mną... przy mnie... niczego wiecej mi nie trzeba...

Rezygnuję... nie czekam już dłużej... może kiedyś zdobędzie się jednak na odwagę...
Odchodzę...
Nagle słyszę głos... ten jedyny na świecie... najwspanialszy... ukochany....uśmiecham się... odwracam za łzami w oczach....
Nie widać ich w tym deszczu...
Ale on i tak wie....
Podchodzi do mnie i... przytula mnie... tak po prostu...
Niczego więcej mi do szczęścia nie potrzeba....

„Świat marzen żyje w nas... a że nie możemy go dotknać.... to nic...”

================================================================

Przyjaciele...

Zima. Za oknem prószy śnieg. Dziewczyna stoi przy oknie z kubkiem herbaty. Na fotelu obok niej leży album ze zdjęciami z wakacji.
Uśmiecha się smutno... ona wciąż pamięta. To latem osiem lat temu spotkała ich po raz pierwszy. Bywało różnie. Raz się uwielbiali innym razem się nie znosili ale zawsze trzymali się razem. Nic nie było w stanie stanąć pomiędzy nimi... nic poza upływającym czasem. Czas ich jej odebrał cztery lata temu. To wtedy widziała ich po raz ostatni. Właśnie tam.. nad Bałtykiem, w miejscu które było ich przystanią. Ich wspólnym ukochanym miejscem w którym byli szczęśliwi.
Dziewczyna pamięta...
Pamięta dnie i wieczory spędzane na plaży...
Pamięta zachody słońca...
Pamięta wspólne rozmowy do białego rana...
Pamięta śmiech..
Pamięta radość...
Pamięta też pustkę jaka jej po nich pozostała w sercu...
Tęskni za nimi.... ciągle ich kocha, ciągle byłaby w stanie zrobić dla nich wszystko. Stanęłaby za nimi murem tak jak oni zrobili to kiedyś dla niej.
Wpatrując się w zasypany śniegiem świat wspomina najpiękniejsze wakacje swojego życia. Teraz też jest szczęśliwa, ale to jest inna radość. Teraz ma Jego a już za niecałe trzy miesiące będzie miała jeszcze to maleństwo. Bezwiednie kładzie dłoń na zaokrąglonym brzuchu i uśmiecha się. Chłopak podchodzi do niej i obejmuje ją.
Milczą szczęśliwi wpatrując się w biały świat za oknem. Cieszą się sobą i swoim szczęściem. Chłopak zerka na zdjęcia i uśmiecha się tajemniczo.
„Mam dla ciebie niespodziankę...”
„Jaką niespodziankę?”
Rozmowę przerywa dzwonek do drzwi.
„Idź zobacz kto to,” mówi Chłopak uśmiechając się lekko.
Dziewczyna otwiera drzwi i zamiera.
To oni jej ukochani przyjaciele. Padają sobie w objęcia. „Dziękuję,” szepcze dziewczyna zerkając na chłopaka.

(Dla was kochani... nigdy was nie zapomnę ... dziękuje.. za wszystko...)